‘Ga maar naar huis,’ zei Jezus, ‘uw zoon leeft.’ De man geloofde wat Jezus tegen hem zei en ging weg. En terwijl hij nog onderweg was, kwamen zijn dienaren hem al tegemoet om te zeggen dat zijn kind in leven was. Hij vroeg hun sinds wanneer het beter met hem was gegaan. Ze zeiden: ‘Gisteren, een uur na de middag, is de koorts verdwenen.’ De vader besefte dat dat het moment was dat Jezus tegen hem gezegd had: ‘Uw zoon leeft.’ Hij kwam tot geloof, hij en al zijn huisgenoten. Dit deed Jezus toen hij uit Judea naar Galilea was teruggekeerd; het was zijn tweede wonderteken. Johannes 4: 50-54.
Ik las deze tekst vanochtend, en zal in deze blog wat gedachten opnoemen die mij opvielen. Ik ben bij dit vers begonnen omdat ik ook bij dit vers begon te lezen, en gelijk toen ik het las besefte ik hoe prachtig deze tekst eigenlijk is. Die man had een ernstig zieke zoon, en vroeg aan Jezus of hij zijn zoon wilde genezen. En Jezus doet dit! Jezus genas hem, omdat hij van ons houdt, en wat ik nog sterker vind aan deze tekst: de man kwam tot geloof met heel zijn huis. Nou is dit misschien niet de meest gestructureerde uitleg, of wordt misschien niet helemaal duidelijk wat ik er zo mooi aan vind. Dit is misschien wel omdat het me raakt, omdat een tekst als deze me helpt beseffen dat Jezus er ook is voor ons en wij altijd naar hem toe mogen gaan. Mogen geloven hierin is werkelijk een groot goed, iets wat we niet altijd beseffen, en ik dank God hiervoor! Dank u, dat u altijd bij ons bent en ons nooit loslaat, welke kant wij ook opgaan, hoe wij ons ook van u afkeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten